دهه اخيرسرشار از توسعه توربينهاي گازي در اندازه و كارايي بوده است. شكي نيست كه در سالهاي آتي نيز اين كار ادامه مييابد. همچنين استفاده از سيكلهاي تركيبي، به خاطر بازيابي بهتر گرما، رو به فزوني است. با پيشرفتهاي انجام گرفته در توربينهاي گازي، بايد شكل سيكلهاي تركيبي نيز توسعه يابند تا تواناييهاي بازيابي گرما نيز بهتر شود. از اين رو، به سيستمهاي پيچيدهتر توجه ميشود. دراين مقاله سيكلهاي تركيبي مختلفي مورد بحث قرار ميگيرد. علاوه بر سيكلهاي تركيبي دو فشاره قديمي، به سيكلهاي سه فشاره نيز توجه ميشود. براي هر سيستم، مجموعهاي از متغيرهاي بهينه (مثل فشار بخار و غيره) ارايه ميشود. تاثير ريهيت در سيكلهاي دو وسه فشاره و فوق بحراني بررسي، و اثر تغيير پارامترهاي سيكل بخار، مثل افزايش دماي بخار به بيشتر از 570 درجه سانتيگراد در نظر گرفته ميشود. علاوه بر ديد ترموديناميكي، به تركيب و ترتيب خاص مولدهاي بخار نيز توجه ميشود. امرزوه طرحهاي جديد توربينهاي گازي كه با دماي ورودي (TIT) بالاتر كار ميكنند، موجود است. استفاده از اين ماشينهاي جديد بازده سيكل تركيبي را افزايش ميدهد. زيرا با افزايش دماي ورودي به توربين گاز بازده و دماي خروجي از آن زيادتر ميشود و اين دو باعث افزايش بازده سيكل تركيبي ميشود.) افزايش دماي خروجي توربين گاز، باعث زياد شدن دماي بخار سوپرهيت تا 540 درجه سانتيگراد وحتي 570 درجه سانتيگراد ميشود. بازده سيكل بخار (سيكل رانكين) بستگي مستقيمي به دمياي سوپرهيت دارد. بنابراين ميتوان با افزايش دماي خروجي توربين گاز بازده كلي سيكل تركيبي را افزايش داد.